HATAY’daki depremde evi çökünce mahsur kaldığı enkazdan 14 saat sonra kurtarılan ve sol bacağı dizinden kesilen Emine Barıtçı (21), 1 yıl sonra eskisi gibi yürüyebildiğini kaydetti. Protez takıldığı ve fizik tedavi gördüğü dönem. Barıtçı, “Yeniden yürümek benim için rüya gibiydi. Şimdi üniversiteye hazırlanıyorum, hayata kaldığım yerden devam edeceğim.”
Geçen yıl 6 Şubat’ta Kahramanmaraş merkezli 7,7. Hatay’ın Kırıkhan ilçesine bağlı Ceyhanlı köyünde ailesiyle birlikte yaşadığı evde 7.6 ve 7.6 büyüklüğünde depreme yakalanan Emine Barıtçı, 14 saat boyunca enkaz altında kaldı. Emine, ağabeyi tarafından enkaz altından çıkarılırken annesi hayatını kaybetti. Ambulansla Adana’ya getirilen ve sol bacağı dizinden kesilen Barıtçı, bu durumu 3. günde bilinci yerine gelince öğrendi. Her türlü zorluğa rağmen hayata sımsıkı tutunan Emine Barıtçı, depremden etkilenen gençlere ücretsiz protez ve psiko-sosyal destek sağladığı Çukurova Üniversitesi Çocuk Yetkinlik Merkezi’nde protezini de ücretsiz taktırdı. Barıtçı’nın protezinin doğru ve kolay kullanılmasını sağlamak için merkezde günlük eğitimler devam ediyor. Barıtçi, beyin sarsıntısının üzerinden bir yıl geçtikten sonra eskisi gibi yürüyebildiğini kaydetti.
‘ESKİ KENDİME GERİ DÖNECEĞİMİ HİÇ DÜŞÜNMÜYORUM’
Lise bilişim bölümünden mezun olan ve üniversiteye hazırlanan Emine Barıtçı, deprem günü yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Annem, babam ve ben evde birlikte yaşıyorduk. Evimiz yıkılmıştı. Annemi depremde kaybettim. 14 saat enkaz altında kaldım. Ağabeyim beni çıkarıp hastaneye götürdü. Kesip kestiler. ayağım. 3 gün sonra öğrendim bunu. Deprem günü hayatımın yeniden başladığı dönüm noktası oldu.. Sonrasında hayatım çok değişti. Teyzem de bu merkezi buldu. Tekrar birlikte Adana’ya geldik. Bu mekan bana çok güzel geldi. Güler yüzleri ve bacağıma yaptıkları katkılardan dolayı hepsine çok teşekkür ederim. Yürümeme destek oldular. Benim için tekrar yürümek rüya gibiydi. Eski halime kavuşabileceğimi düşündüm. Hiç düşünmemiştim. Artık eski hayatıma devam edebiliyorum. Her gün fizik tedavi ve antrenman yapıyoruz. Daha iyi yürümeye başladım. Merkeze gelenler protez kullandığımı düşünmüyor, hasta yakını olduğumu düşünüyor. Hepsi bu da beni daha iyi hissettiriyor artık üniversiteye hazırlanıyorum, hayatıma kaldığım yerden devam edebiliyorum. Yapacağım.”
